Modele anatomiczne odgrywają kluczową rolę w edukacji klinicznej, umożliwiając medykom, uczniom nauki o zdrowiu oraz pacjentom lepiej pojąć układ i pracę ustroju. Są one wykorzystywane w różnych specjalizacjach, takich jak struktura organizmu, badanie zmian chorobowych i rozpoznawanie schorzeń chorób. Modele te mogą być wykonane z rozmaitych substancji, takich jak polimer, silikon, żywica lub inne syntetyczne substancje, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze zrekonstruowanie autentycznej anatomii organizmu ludzkiego. Dzięki nim można poznać, jak postępują choroby, jakie mają skutki dla ustroju oraz jakie procesy biologiczne i zaburzeniowe za nimi kryją się. Modele anatomiczne są bezcennym narzędziem w kształceniu i uświadamianiu chorych. Umożliwiają doktorom lepiej tłumaczyć pacjentom istotę ich schorzeń, wspierając im w zrozumieniu diagnostyki oraz proponowanych metod leczenia. W przypadku chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne dają możliwość ukazać zakres zniszczenia organów oraz konsekwencje nieleczonych chorób. Ponadto, modele te pomagają uczniom w skuteczniejszym przyswajaniu informacji akademickich poprzez doświadczalne poznanie anatomii i patofizjologii układu biologicznego. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest długotrwałą schorzeniem przemiany materii, która powstaje na skutek z dysfunkcji produkcji substancji regulującej glukozę lub nieodpowiedniej funkcji ustroju na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej przedstawiają gruczoł trzustkowy, jako że jest ona kluczowym organem pełniącym funkcję regulację zawartości cukru we krwi. W modelach tych można dostrzec budowę takie jak grupy komórek endokrynnych, czyli zbiory komórek β, produkujących insulinę. W przypadku cukrzycy typu 1 modele mogą przedstawiać uszkodzenie lub zanik struktur odpowiedzialnych za insulinę, które są przyczyną deficytu insuliny. Z kolei w cukrzycy dorosłych modele mogą uwzględniać zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także zbyt dużą eksploatację trzustki, skutkujące jej sukcesywnej dysfunkcji. Niektóre modele cukrzycy przedstawiają również następstwa choroby dla układów organizmu, takich jak narząd krążenia, filtrujące narządy, narząd wzroku czy naczynia krwionośne. Pokazują, jak przewlekła podwyższony poziom cukru powoduje zaburzeń w mikrokrążeniu i makroangiopatii, które są źródłem powikłań cukrzycowych, takich jak retinopatia, nefropatia czy uszkodzenie nerwów.

Dostępne są również modele przedstawiające zmiany martwicze kończyn, która jest jednym z niebezpiecznych następstw tej choroby. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej przedstawiać pacjentom, dlaczego skuteczna utrzymanie poziomu cukru i styl życia mają decydujące wpływ w zapobieganiu negatywnych skutków cukrzycy. Modele anatomiczne cukrzycy są stosowane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w programach informacyjnych których celem jest zwiększenie świadomości na temat tej przewlekłej przypadłości. Dzięki nim można zademonstrować, jakie przekształcenia mają miejsce w ustroju w wyniku ciągłej nadwyżki glukozy i jakie strategie ochronne mogą pomóc w redukcji ryzyka rozwoju powikłań. Modele anatomiczne gruczołu tarczowego Gruczoł tarczowy to gruczoł zajmujący się wytwarzanie związków endokrynnych kontrolujących procesy metaboliczne, takich jak tyroksyna (T4) i trójjodotyronina (T3). Dysfunkcje pracy gruczołu tarczowego mogą prowadzić do wielu chorób, takich jak zbyt aktywna tarczyca, zbyt mała aktywność tarczycy, choroba Hashimoto czy choroba Gravesa-Basedowa. Modele anatomiczne tarczycy obrazują budowę tego gruczołu, w tym jego płaty boczne, połączenie płatów, a także sieć naczyń krwionośnych i kontrolę nerwową. Modele anatomiczne tarczycy mogą również wizualizować zmiany chorobowe, takie jak powiększenie tarczycy w wyniku powiększenia gruczołu, zmiany guzkowe czy raki tarczycy. W przypadku hipotyreozy modele mogą uwidaczniać zmniejszenie objętości narządu i zmniejszoną aktywność jego struktur, podczas gdy w hipertyreozie mogą ukazywać rozrost tarczycy oraz rozbudowaną sieć naczyń krwionośnych. Modele te mogą także pokazywać efekty chorób o podłożu immunologicznym, takich jak choroba Hashimoto, w której mechanizmy obronne organizmu atakuje struktury narządu, prowadząc do ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są niezwykle użyteczne w rozpoznawaniu chorób i nauczaniu chorych, ponieważ ułatwiają lepiej pojąć procesy prowadzące do różnych chorób gruczołu tarczowego oraz ich skutki dla ustroju. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często używają takie modele do wyjaśniania pacjentom, jak działa tarczyca, jakie są objawy jej chorób oraz jakie sposoby terapii mogą być stosowane.